دنیا و آخرت دو بخش از زندگی انسان است که با هم ارتباط دارند. اینجا باید کاشت، آن جا باید درو کرد و برداشت. اگر کسی اینجا نکارد، در آخرت محصولی نخواهد داشت. بنابراین رابطه بین این دو حیات، رابطه مقدمه و ذی المقدمه، ابزار و کار، و رابطه کار و پاداش است. اگر اینجا کاری انجام نگیرد، پاداشی نخواهد بود. اگر کسی دغدغهاش را صرف اینجا کند، و کاری نکند که برای آن جا مفید باشد، چیزی جز آتش در انتظار او نیست؛ أُوْلَـئِكَ الَّذِینَ لَیْسَ لَهُمْ فِی الآخِرَةِ إِلاَّ النَّارُ. اگر کمابیش بین این دو جمع کرده باشد، راهی برای نجاتش پیدا میشود؛ ولی در عین حال کسانی میتوانند در هر دو حیات خوشبخت باشند، همانگونه که میتوانند در هر دو بدبخت باشند.
درسهای اخلاق ماه مبارک رمضان 1439، جلسه دهم [1]