آیا مردم، سیدالشهدا(علیه السلام) را نمى شناختند؟

آیا مردم، سیدالشهدا(علیه السلام) را نمى شناختند؟

در این چند دقیقه كه مزاحم شما هستم، مى خواهم درباره همین چند كلمه عرایض كوتاهى عرض كنم. مگر مسلمانها در صدر اسلام معرفت به پیغمبر و اهل بیت(علیهم السلام) و حضرت سیدالشهدا(علیه السلام) نداشتند؟ چرا مى گوئیم خدایى كه ما را به معرفت شما اكرام كرد؟ آیا مسلمانهاى زمان حضرت سیدالشهدا(علیه السلام) نسبت به ایشان معرفت داشتند یا نه؟ اگر معرفت داشتند، چرا عده اى به جنگ با او آمدند و عده اى دیگر سكوت كردند؟! اگر معرفت نداشتند، مگر هنوز در بین آنها كسانى نبودند كه روایات پیغمبر(صلى الله علیه وآله) را درباره حضرت سیدالشهدا(علیه السلام)نقل كنند یا رفتار پیغمبر اكرم(صلى الله علیه وآله) را با حضرت سیدالشهدا(علیه السلام)براى مردم بگویند؟ حضرت سیدالشهدا(علیه السلام) در خطبه اى كه در نزدیك ظهر عاشورا براى مردم خواند، فرمود: اگر من را نمى شناسید و نمى دانید پیامبر اكرم(صلى الله علیه وآله) درباره من چه فرموده، در بین شما هنوز اصحاب پیغمبر(صلى الله علیه وآله) مثل جابر بن عبدالله انصارى، زید بن ارقم و انس بن مالك هستند; بروید از آنها بپرسید. البته منظور این نبود كه اینها در كربلا حضور دارند، یعنى اینها هنوز در بین مسلمانها هستند، هنوز كسانى كه از پیغمبر(صلى الله علیه وآله) شنیده اند كه او درباره ما چه فرمود، زنده اند اگر مى دانید و مى شنوید، پس چه حجتى دارید بر اینكه به روى ما شمشیر كشیده اید و مى خواهید خون ما را بریزید؟! معناى این سخن این است كه آنها حضرت سیدالشهدا(علیه السلام) را مى شناختند، چنان نبود كه آن حضرت را نشاسند. پس این گونه شناخت كه بدانیم امام حسین(علیه السلام) پسر كه بود. پدر، مادر و جدّ او چه كسانى بودند، آن معرفتى نیست كه كارساز باشد. شناخت و معرفت آنها حتى با شناخت روایات و فرمایش هاى پیغمبر اكرم(صلى الله علیه وآله) درباره حضرت سیدالشهدا(علیه السلام) و مقامات او توأم بود كه فرمود: «الحسن و الحسین سیّدا شباب اهل الجنة و انهّما امامان قاما أو قعدا»¹امام حسن و امام حسین(علیهما السلام) سید و سرور جوانان اهل بهشتند این دو برادر، امام هستند، چه قیام و چه قعود كنند. این سخنان را شنیده بودند و مى دانستند; اما این شناختها كارساز نبود. آن شناختى كارساز است كه با ایمان و پذیرش و تسلیم و انقیاد توأم باشد، یعنى اگر مى پذیریم كه امام و واجب الطاعة است، باید اطاعتش كنیم. او براى چه امام شده است؟ اگر فقط بگوئیم امام است، اما به دستوراتش عمل نكنیم، این پذیرش امامت نیست و این معرفت كارساز نیست. آن معرفتى كارساز است كه توأم با ایمان و پذیرش و تسلیم و انقیاد باشد یعنى واقعاً او را امام و پیشوا بدانیم و پشت سر او حركت كنیم. در زیارت عاشورا مى خوانید: «آن خدایى كه به ما این كرامت را داد كه امام حسین شناس شدیم». امروز هم كسانى هستند كه دم از اسلام و تشیع مى زنند و ادعاى شناخت امام حسین(علیه السلام) را دارند، ولى از امام حسین(علیه السلام) بیگانه اند، چنانكه در آن زمان نیز بجز گروه اندكى، كه طبق روایات معروف²، هفتاد و دو نفر بودند، بقیه امام حسین(علیه السلام) را تنها گذاشتند.

1. بحارالانوار، ج 36، 288.

2. ر.ك: بحارالانوار، ج 45، ص 47 و ج 53، ص 15 و...